Duela 10 urte kaleratutako disko baten urteurren edizioa da. "Lehen aldiz kolorezko biniloan!" esan dute, horrek balioa izango balu moduan, horren beharra izango bagenu moduan, edo beharra sortzeko.
Hori gutxi ez, eta udan burutu behar duten bira jaialdi handietara mugatuko da (ia). Bono edo egun osoko sarrera dirutza baten truke erosi behar duzun horietara... Atsekabea sortzen dit, eta pena, asko. Musika jaialdi erraldoiak ugaritzen doaz, diru-publikoz elikatzen dira neurri handi batean (Euskal Herrian millioiak jasotzen dituzte). Egunero, kriterio gutxiagorekin, eta ahal bezain beste jende bildu nahian, estilo ezberdinetako mazedonia ulertezinak eskaintzen dituzte, garrantzia gutxien duena, musika den, eta gaur egungo ezlekurik handiena bilakatu diren eremu itxietan (halako batean zaudenean, ez dakizu Bilbon edo Malmon zauden).
Bitartean, areto zein jaialdi txikiek gorriak eta bi ikusten dituzte hilabeteko egitaraua antolatzeko, eta udalek, nahikoa dute herriko jaietan, promotora ezagun batek bidalitako menu itxitik, bi talde aukeratzearekin. Lanpostu egonkor eta duinak sortu eta mantentzen dituzten kultur ekintzaileak zokoratzen ari gara, eta gau bakar batzuetarako lan prekarioa eskaintzen duten gizon gorbatadunek gidatutako enpresen alde egiten. Instituzioak bertako artista, teknikari eta orotariko langileak ahazten ari dira, eta megafestwashing baten bidez, kontzientzia garbitzen dute, beraiek ere, kulturaren alde daudela aldarrikatu ahal izateko. Ez naiz futbolzalea, baina simil futbolzale bat egingo dut zer gertatuko den azaltzeko. Errealak izar atzerritarrak fitxatu besterik ez balu egingo, urte batzuetan ez luke harrobirik izango. Ba musikarekin, kulturarekin, gauza berbera gertatzen da.
Musikaren industria hartzen ari den norabidea garbia da, eta taldeak ez dira korronteak eramaten dituen hare ale soilak. Erabaki gaitasuna dute, are gehiago, arestian aipatzen nizuen taldearen sona dutenak. Gertatzen ari denaren ardura beraiena ere bada. Beraiena, eta gurea, sarrerak erosten ditugunak gu baikara.